Unesco Nederlandse Commissie

Recent bracht de Commissie van Vollenhoven het rapport  ‘Nationale Parken van Wereldklasse’ uit. Daarin worden vijf gebieden aangewezen met ‘internationale unieke waarden van natuur, landschap en cultureel erfgoed’.

Deze zijn robuuster en grootschaliger dan de meeste huidige nationale parken en ook heeft de commissie een integrale benadering gehanteerd, waarbij  de meerwaarde zit in de combinatie van natuur, landschap en cultuurhistorie. De Nederlandse Unesco Commissie verwelkomt deze benadering.

Sinds die tijd is er een hoop gebeurd en – vooral ook – niet gebeurd, zowel in de westerse wereld als in ontwikkelingslanden. In Nederland kwam de agenda van ‘leven lang leren’ de afgelopen twintig jaar nauwelijks van de grond. Mijn collega, wijlen Professor Max van der Kamp, verzuchtte aan het begin van het millennium dat de brede agenda van Jacques Delors wel erg versmald werd tot een paternalistische oproep aan mensen om vooral zelf in hun eigen employability te investeren.

De neoliberale agenda met zijn heilige koe van de marktwerking greep om zich heen. De ‘lager’ opgeleiden, mensen met beperkingen en voortijdige schoolverlaters kwamen er bekaaid vanaf.

Het devies van de Lissabon-akkoorden was dat we in Europa vooral mensen ‘hoger’ moesten opleiden (‘leren te weten’) om met de nieuwe technologische ontwikkelingen om te kunnen gaan.

Ouderen, mensen met een chronische ziekte, kankerpatiënten zijn het beschermen waard, zo is hun boodschap via #geendorhout op social media. Deze actie volgt niet alleen op het steeds minder opvolgen van de coronamaatregelen waar juist deze groep door geraakt wordt, maar ook op steeds luider wordende geluiden over de vraag of kwetsbaren een kleinere kans moeten hebben op een plek op de IC in tijden van crisis. Waarbij grove uitingen op social media de boventoon lijken te voeren, gevolgd door zwart-wit discussies in talkshows.

Met een mogelijke tweede coronagolf op komst zijn het dit soort ethische discussies die de kop opsteken. Nederland staat daarin niet alleen. Corona speelt wereldwijd, en de ethische aspecten van een pandemie zijn vaak ook niet aan landsgrenzen gebonden. Het lijkt dan ook wijs om naar een breder ethisch kader te kijken.