Als ik denk aan 2019 hoor ik het geluid van burgers, die gedreven door een golf van ontevredenheid de straat op gingen. ‘Luister nou naar mij!’ riepen de boeren, leraren, zorgmedewerkers en Extinction Rebellion in de vorm van protesten.

Niet alleen hier, maar ook buiten Nederland gaven burgers aan ontevreden te zijn. De gele hesjes in Frankrijk, Brexit voor de Britten en de jeugd in Hongkong. Allemaal tekenen dat de manier waarop het ging niet naar tevredenheid was. En waarom niet? De burgers voelen zich niet gehoord.

Voor burgers die met name bezig zijn met het verdienen van de huur van volgende maand worden besluiten genomen waar zij nooit voor hebben gestemd. De bevolking heeft het gevoel alsof ze in een hamsterwiel zit dat maar blijft draaien, met de vraag of de politiek nog wel oplossingen biedt.

Toen ik solliciteerde naar deze functie wist ik natuurlijk wel dat  Unesco een heel mooie organisatie is en de Nederlandse Commissie een groep zeer deskundige mensen, met wie het voor iedereen een voorrecht is samen te werken. Maar sinds ik op 1 september jl. ben begonnen en sindsdien verschillende kennismakingsgesprekken heb gevoerd, gaat er een wereld voor mij open en besef ik steeds meer hoe bijzonder het werk is dat ik mag doen. 

Allereerst leer ik ontzettend veel. Begeleid en ondersteund door het deskundige team dat het bureau van de Commissie bemenst spreek ik met bevlogen experts en leer ik over geoparken, over horsten en slenken. Over het belang van monumentendag en of we ook niet eens na zouden moeten denken over documentendag? Ik leer over blauw/witte schildjes en over artificiële intelligentie, over open science en over uitdagingen als het gaat om inclusie en diversiteit in de museale wereld. En dan ik noem maar een deel van alles waarmee ik sinds 1 september kennis heb mogen maken. 

In de daaropvolgende jaren zag ik niet alleen dezelfde fouten terugkomen, ze werden ook vaker gemaakt. Steeds vaker was ik – vooral in klas 1 – bezig om taalles te geven, en kon ik er niet meer van uitgaan dat leerlingen de woorden die ik gebruikte correct konden spellen. Koninglijk, ze hebbe, ze wille, hun zeggen: zeker tot in de derde klas kwam ik het regelmatig tegen.

Kan gebeuren? Misschien, maar dit gebeurde waar je het niet snel zou verwachten: op een categoraal gymnasium. Kortom, het lachen verging me snel.

Behalve moeite met spellen hadden de leerlingen die ik lesgaf dikwijls ook moeite met goed lezen. En net als spelling zag ik deze vaardigheid afkalven. Zou er een verband zijn?