Unesco Nederlandse Commissie

Ouderen, mensen met een chronische ziekte, kankerpatiënten zijn het beschermen waard, zo is hun boodschap via #geendorhout op social media. Deze actie volgt niet alleen op het steeds minder opvolgen van de coronamaatregelen waar juist deze groep door geraakt wordt, maar ook op steeds luider wordende geluiden over de vraag of kwetsbaren een kleinere kans moeten hebben op een plek op de IC in tijden van crisis. Waarbij grove uitingen op social media de boventoon lijken te voeren, gevolgd door zwart-wit discussies in talkshows.

Met een mogelijke tweede coronagolf op komst zijn het dit soort ethische discussies die de kop opsteken. Nederland staat daarin niet alleen. Corona speelt wereldwijd, en de ethische aspecten van een pandemie zijn vaak ook niet aan landsgrenzen gebonden. Het lijkt dan ook wijs om naar een breder ethisch kader te kijken.

Waar we in eerste instantie op onderwerpen doken waar we niet altijd direct mee te maken hadden, zoals erfgoed in conflict of de maatschappelijke diensttijd, kwam plotsklaps een ontelbare hoeveelheid problemen door corona onder het vergrootglas te liggen.

Er moesten en moeten keuzes worden gemaakt in de maatschappij over leven en dood, over ziekte en zorg, over de rijksfinanciën en de doorloop van het onderwijs. Keuzes die sociaal-cultureel maar vooral ook politiek bepaald worden.

Op 26 juli jl., hartje zomer, was het strafrechtadvocaat Inez Weski die aanschoof als zomergast. Al snel viel de term “de derde dimensie” en die zou vaker ter sprake komen. Met de derde dimensie doelde Weski op humor, muziek, kunst, cultuur en recht. Die dimensie houdt nauw verband met het vermogen te overstijgen: het eigenbelang te overstijgen, het consumentisme te overstijgen.  Zonder dat vermogen blijft er niets anders over dan een platte, tweedimensionale wereld, zonder kraak of smaak, voornamelijk gericht op consumeren.

Ik parafraseer hier, misschien zei Weski het niet precies met deze woorden, maar wat zij zei kwam wel hierop neer en haar woorden raakten mij. Dat is niet vreemd, want ze verwijzen rechtstreeks naar datgene waar Unesco voor staat. Dat wat vaak ongrijpbaar is, niet te bewijzen, niet aan te tonen, maar wat diepte geeft aan het leven.