Geoparken zijn gebieden waar geologisch erfgoed en landschappen van internationale waarde op een integrale manier worden beheerd. Daarbij staan behoud, educatie en duurzame ontwikkeling centraal. De geologische geschiedenis, de cultuurhistorie, de hedendaagse cultuur en de natuur bepalen samen de identiteit van het gebied.

Unesco is het meest bekend om het Werelderfgoedverdrag en de daarbij behorende Werelderfgoedlijst. Het verdrag uit 1972 heeft als doel om erfgoed dat van unieke en universele waarde is voor de mensheid, beter te kunnen bewaren voor toekomstige generaties.

Immaterieel erfgoed is ‘levend erfgoed’. Het omvat sociale gewoonten, voorstellingen, rituelen, tradities, uitdrukkingen, bijzondere kennis of vaardigheden die gemeenschappen en groepen (en soms zelfs individuen) erkennen als een vorm van cultureel erfgoed.

Het Unesco-verdrag over de bescherming en de bevordering van de diversiteit van cultuuruitingen bestaat sinds 2005. Het benadrukt onder meer het recht dat landen bezitten om een eigen cultuurbeleid te voeren en het belang van vrij verkeer van culturele goederen en diensten. Maar het gaat ook over de pluriformiteit in de cultuursector.

De Unesco-aanbeveling aangaande de bescherming en bevordering van musea en collecties uit 2015 benoemt de verantwoordelijkheid die een overheid heeft ten opzichte van musea en definieert de rol van musea in de samenleving. 

Unesco draagt bij aan de bescherming van cultuur door verschillende internationale verdragen waarbij lidstaten zich kunnen aansluiten. Het Haags Verdrag uit 1954 is een verdrag dat helpt om cultureel erfgoed te beschermen in situaties van een gewapend conflict. 

In documenten is voor een cruciaal deel de geschiedenis van de mensheid vastgelegd. Ze zijn daarom een zeer belangrijke vorm van erfgoed. Unesco zet zich in voor de bescherming van documentair erfgoed in haar ‘Memory of the World’-programma (MoW).

Met enige regelmaat komt cultureel erfgoed, waarvan de positieve waarde voor de samenleving tot voor kort nauwelijks werd betwist, ter discussie te staan.

Gezonken schepen, ondergelopen steden, verloren beschavingen: de zeebodem is het grootste museum ter wereld. Iedere archeologische vindplaats onder water vormt een tijdscapsule die inzicht geeft in onze geschiedenis. Plundering door schattenjagers en onwetende toeristen vormt een ernstige bedreiging voor deze cultuurschatten.