Gezonken schepen, ondergelopen steden, verloren beschavingen: de zeebodem is het grootste museum ter wereld. Iedere archeologische vindplaats onder water vormt een tijdscapsule die inzicht geeft in onze geschiedenis. Plundering door schattenjagers en onwetende toeristen vormt een ernstige bedreiging voor deze cultuurschatten.

Het Unesco-verdrag over de bescherming en de bevordering van de diversiteit van cultuuruitingen bestaat sinds 2005. Het benadrukt onder meer het recht dat landen bezitten om een eigen cultuurbeleid te voeren en het belang van vrij verkeer van culturele goederen en diensten. Maar het gaat ook over de pluriformiteit in de cultuursector.

Immaterieel erfgoed is ‘levend erfgoed’. Het omvat sociale gewoonten, voorstellingen, rituelen, tradities, uitdrukkingen, bijzondere kennis of vaardigheden die gemeenschappen en groepen (en soms zelfs individuen) erkennen als een vorm van cultureel erfgoed.

In september 2015 spraken de lidstaten van de Verenigde Naties af om samen te werken in het bereiken van de Sustainable Development Goals (SDG's) in 2030. Doel vier daarvan zegt dat alle mensen onderwijs moeten krijgen van goede kwaliteit.

De Unesco-aanbeveling aangaande de bescherming en bevordering van musea en collecties uit 2015 benoemt de verantwoordelijkheid die een overheid heeft ten opzichte van musea en definieert de rol van musea in de samenleving. 

‘Since wars begin in the minds of men, it is in the minds of men that the defences of peace must be constructed’. Deze gedachte vormt de essentie van de missie van Unesco. Unesco-scholen ondersteunen deze missie: ze maken hun leerlingen vertrouwd met het Unesco-gedachtegoed en dragen zo hun steentje bij aan vrede en verdraagzaamheid.