Het werk dat Jože Plečnik tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog in Ljubljana heeft uitgevoerd, is een voorbeeld van een mensgericht stadsontwerp dat de identiteit van de stad veranderde na de ontbinding van het Oostenrijks-Hongaarse rijk, toen deze van een provinciestad veranderde in de symbolische hoofdstad van het Sloveense volk. De architect Jože Plečnik droeg bij aan deze transformatie met zijn persoonlijke, diepmenselijke visie voor de stad, gebaseerd op een architecturale dialoog met de oudere stad, terwijl hij inspeelde op de behoeften van de opkomende moderne 20e-eeuwse samenleving. De site bestaat uit openbare ruimten (pleinen, parken, straten, promenades, bruggen) en openbare instellingen (nationale bibliotheek, kerken, markten, begrafeniscomplex) die met gevoel zijn geïntegreerd in de reeds bestaande stedelijke, natuurlijke en culturele context en hebben bijgedragen aan de nieuwe identiteit van de stad. Deze zeer contextuele en stedelijke benadering op menselijke schaal, evenals het kenmerkende architecturale idioom van Plečnik, onderscheiden zich van de andere overheersende modernistische principes van zijn tijd. Het is uitzonderlijk dat binnen een beperkte tijd, een beperkte ruimte van een bestaande stad en met relatief beperkte middelen openbare ruimten, gebouwen en groen zijn gerealiseerd volgens de visie van één architect.