Gezinsuitbreiding. Tja, met een derde erbij heb je meer kamers nodig. Omdat Amsterdam echt onze stad is, was onze doelstelling kraakhelder: we blijven in 020. In een overspannen huizenmarkt is dat alleen best ingewikkeld. Maar goed, we zijn blij, het is gelukt.
Natuurlijk vertellen we iedereen vol enthousiasme over onze nieuwe crib. De reacties zijn verschillend. Van “Wat leuk! – gaaf!” tot: “Zuidoost? Really?” of: “oh”. En dan een lichtelijk verbaasde blik.
Migratie-achtergrond
Blijkbaar begrijpt niet iedereen onze stap. Een stap naar een stadsdeel waar 63% van de inwoners een migratie-achtergrond heeft, het hoogste percentage van alle Amsterdamse stadsdelen. Met maar liefst 130 verschillende nationaliteiten bruist Zuidoost van de culturele diversiteit. Zelf ben ik opgegroeid in de Indische Buurt, en ik weet niet beter dan dat culturele diversiteit je automatisch en geheel gratis code switching skills aanleert: de vaardigheid om je taal aan te passen aan de omgeving waarin je je bevindt. Bijvoorbeeld straattaal in plaats van de taal die je op school spreekt. Hoe cool is dat? Een skill die voor mij vandaag de dag nog steeds goud waard is.
Begrijp me niet verkeerd. Zuidoost heeft uitdagingen. Laten we onze SDG-bril even opzetten. Het eerste doel van de Sustainable Development Goals van de Verenigde Naties wil per 2030 wereldwijde armoede uitbannen. En dat is niet alleen een probleem in landen ver weg van hier. Zo laat de Amsterdamse armoede-agenda 2017 zien dat de gemiddelde citoscore lager is in stadsdelen met meer minimakinderen. Het havo/vwo-advies in het Centrum is 73,7% tegenover 29,6% in Zuidoost. Het gemiddelde armoedepercentage onder kinderen in Amsterdam is 19%, maar in Zuidoost is dat 30%. SDG 1 is dus zeker van toepassing op Zuidoost.
‘Kansrijk is niet de mate waarin je kansen krijgt, maar de mate waarin je incasseringsvermogen hebt.’
– Martin van Engel –
Kansarm
Ik kan me best voorstellen dat er op basis van dit soort cijfers negatieve percepties ontstaan van het leven in Zuidoost. In de jaren 90 werd de Indische buurt als probleemwijk bestempeld. Een kansarme wijk zou het nu worden genoemd. Maar zo heb ik het totaal niet ervaren. Sterker nog: ik had met geen ander stadsdeel willen ruilen voor mijn opvoeding. Nu ik er zo over nadenk, was de Indische Buurt in die tijd de meest kansrijke buurt van Amsterdam. Kansrijk. Kansarm. Het is maar hoe je het bekijkt. Opgroeien in Oud-Zuid of het Centrum? Maakt dat je rijk? Nee, ik denk het niet. Kansrijk is niet de mate waarin je kansen krijgt, maar de mate waarin je incasseringsvermogen hebt.
Dat brengt me bij de resilience skills. Want opgroeien in de Indische buurt in de jaren 90 of Zuidoost van nu, vraagt om klappen kunnen opvangen. Hoe ga je om met tegenslag? Hoe verwerk je nare gebeurtenissen, waar geef je dat een plek? Terwijl je intussen trouw blijft aan je dromen, wensen en ambities. Begrijp me niet verkeerd: iedereen heeft te maken met tegenslagen, maar opgroeien in een ‘SDG 1’-omgeving opent niet veel deuren.
Vertrek
Na tien jaar vertrekken we uit Watergraafsmeer, een buurt waarin 16% van de inwoners een migratieachtergrond heeft, een van de laagste percentages van alle Amsterdamse buurten. Toen we hiernaartoe verhuisden was de reactie. Zooo, op stand? Of; toe maar!
SDG 1 is niet van toepassing op Watergraafsmeer. Maar je leert er ook geen code switching en resilience skills. Kansarm. Kansrijk. Het is maar hoe je het bekijkt.
