Onder dit Werelderfgoed vallen zeven groepen belangrijke gebouwen (inclusief forten, kerken en kloosters) verspreid over het Italiaanse schiereiland. Ze getuigen van de grote prestaties van de Longobarden – ook wel Lombarden genoemd – die migreerden uit Noord-Europa en hun eigen specifieke cultuur ontwikkelden in Italië, waar ze regeerden over uitgestrekte gebieden van de 6e tot 8e eeuw. De synthese van architecturale stijlen van de Lombarden markeerde de overgang van de Oudheid naar de Europese Middeleeuwen. De plaatsen getuigen van de belangrijke rol die de Lombarden hadden in de geestelijke en culturele ontwikkeling van het middeleeuwse Europese christendom, met name door de versterking van de monastieke beweging.