Sonnet voor Unesco
In tijden dat science-fiction nog zwart-wit was,
is in Parijs een ruimteschip gestrand
met astronauten uit elk werelds land
en kunst aan boord die in die tijd een hit was.
Het met illusies volgeladen schip was
vertrokken naar een toekomstvisioen
van waarden voor de hele mensheid toen
geloof in toekomst nog op ieders lip was.
Het ideaal is een anachronisme,
zoals een waarlijk onbaatzuchtig wezen
op een planeet waar waarheid wordt verkocht.
Maar de herinnering aan optimisme
geeft hoop. Men kan van myopie genezen
als er naar vergezichten wordt gezocht.
Van het sonnet is ook een Engelse vertaling gemaakt.