De vier mijnbouwsites behorend bij dit Werelderfgoed vormen van een strook van 170 km lang en 3 tot 15 km breed. Ze bestaan uit de best geconserveerde 19e en 20ste eeuwse kolenmijnen van België. Er zijn voorbeelden van utopische architectuur uit de vroege periodes van het Europese industriële tijdperk, zoals de steenkoolmijn van Grand-Hornu en haar ‘arbeidersstad’, ontworpen door Bruno Renard in de eerste helft van de 19e eeuw. Bois-du-Luc omvat diverse gebouwen uit de 19e eeuw en een van Europa's oudste kolenmijnen uit het einde van de 17e eeuw. Wallonië kende in het verleden honderden steenkoolmijnen, maar van de meeste is de infrastructuur verdwenen. Van deze vier mijnbouwsites is de integriteit nog grotendeels intact.