Het IAC is het belangrijkste orgaan dat Unesco adviseert over de planning en uitvoering van het MoW-programma als geheel. Het bestaat uit 14 leden die op persoonlijke titel benoemd worden door de directeur-generaal van Unesco en gekozen vanwege hun gezag op het gebied van de bescherming van documentair erfgoed. De directeur-generaal roept het IAC om de twee jaar bijeen.
Tot zijn pensionering in 2018 was Bos werkzaam rond de collecties en de collectiekennis van de Koninklijke Bibliotheek. Hierbij raakte hij nauw betrokken bij Unesco en het documentair erfgoedprogramma Memory of the World. Momenteel is Bos ook lid van het Nederlands Memory of the World Comité.
Image
Jan Bos (Foto: Jacqueline van der Kort, Koninklijke Bibliotheek)
Bredere discussies
In reactie zegt Bos: “Het IAC beweegt zich op een breder terrein dan het MoW Register Subcommittee waar ik eerder lid van was. Waar ik bijvoorbeeld naar uitkijk is bij te dragen aan discussies over de rol van documentair erfgoed in onderwijs en onderzoek. Er worden steeds meer dwarsverbanden gelegd met andere initiatieven op erfgoedgebied, zoals Google Arts en Culture; dat is ook heel interessant.
“Delen van de wereld waar het Memory of the World programma nog niet erg bekend was, worden nu steeds actiever. Dat zie je bijvoorbeeld aan ARCMOW, het African Regional Committee for Memory of the World en aan initiatieven in de Arabische wereld. Als ik vanuit mijn ervaring een steentje kan bijdragen aan zulke ontwikkelingen, zou ik dat heel mooi vinden. Daarnaast zijn er nog internationale ontwikkelingen die de komende jaren een rol gaan spelen: het effect van AI op de omgang met documentair erfgoed bijvoorbeeld, of de discussies over het bewaren van dynamische digitale documenten. En wat er geopolitiek allemaal gebeurt heeft ook zijn weerslag (helaas zelden positief) op het behoud van en toegang tot documentair erfgoed en op het functioneren van het MoW programma. Het IAC adviseert ook over zulke vraagstukken; dus dat is razend boeiend.
Inspiratiebron
“Dingen die je elders op de wereld ziet, kunnen een inspiratiebron vormen voor wat we in Nederland nog allemaal kunnen doen aan de bewustmaking van de waarde van documentair erfgoed. Zo zijn er wereldwijd inmiddels acht Memory of the World Knowledge Centers, maar er is er niet één in Europa. Daar zou plaats kunnen zijn voor een Nederlands initiatief. Qua digitale duurzaamheid is Nederland een koploper; dat biedt kansen voor kennisoverdracht en samenwerking met andere landen.”
